Paris'te 3 devrimci kadının öldürülmesi, Sinop, Samsun ve Hatay illerinde Ergenekon Milis Güçlerinin hareketliliği, bize iki noktanın altını çiziyor: Birincisi, Türk Gladyosunun Bölge Başkanlığının olduğu 3 il gerçeğini ve İkincisi ise *DÜŞÜK YOĞUNLUKLU BARIŞ sürecini engelleyemeyeceğini anlayan Ergenekon'un barış masasına oturma isteğini.

Bu gelişmeleri sağlıklı şekilde yorumlayabilmek için 2007 yılına, Erdoğan-Büyükanıt buluşmasına kadar gidip gelmemiz gerekiyor.

4 Mayıs 2007'de Erdoğan-Büyükanıt arasındaki buluşma öncesine baktığımızda;

Erdoğan'a yapılan sayısız suikast girişimleri, Darbe hazırlıkları, Ak Parti karşıtı Uyanış Mitingleri, 5 Şubat 2006 da Trabzon'da Rahip Santora'nın öldürülmesi, Büyükanıt ve diğer üst düzey komutanlar hakkında "Suç işlemek için çete kurduğu" savıyla iddianame hazırlayan Van Savcısı Ferhat Sarıkaya'nın 20 Nisan 2006 da meslekten tard edilerek avukatlık yapmasının dahi yasaklanması, Cumhuriyet gazetesine atılan bomba ve 17 Mayıs 2006 Danıştay saldırısı, 19 Ocak 2007 de Hırant Dink' in öldürülmesi, 18 Nisan 2007 de Malatya Zirve Kitapevinde 5 kişinin katledilmesi, 27 Nisan 2007 de A. Gül'ün Cumhurbaşkanlığı seçiminde Genelkurmay'ın irtica nedeniyle taraf olduğunu açıklaması ve Hükümete muhtıra vermesi vb. olayların yaşandığını görüyoruz.

Erdoğan-Büyükanıt buluşmasına neden olan gelişme ise 27 Nisan da Genelkurmay'ın Hükümete verdiği muhtıradır. Başbakan ve Hükümet buna karşı sert bir karşı koyuş sergileyerek Genelkurmay Başkanını buluşmaya davet etmiş fakat Büyükanıt birkaç gün telefonlara çıkmamıştır. ABD yetkililerinin baskısı ve Hükümetin beklenmeyen tepkisiyle sersemleyen Gladyo nihayetinde bir uzlaşma metniyle Büyükanıt'ı buluşmaya göndermiştir.

ERDOĞAN-BÜYÜKANIT BULUŞMASINDA VARILAN MUTABAKAT
Buluşmadaki kişisel argümanları biryana bırakırsak burada siyaseten anlaşmaya varılan 2 maddenin olduğunu görüyoruz:

1- Askerlerden hükümete yönelik hiçbir darbe, suikast, kitlesel eylem vb. bir harekât olmayacaktır.
2- Askeriyenin imaj ve onurunu zedelemeden salt Hükümete yönelik yasa-dışı girişimler kovuşturulabilecek. Milli Siyaset Belgesine bağlı ve o çerçevede kurulmuş olan askeri, yarı-askeri ve milis güçler bu kovuşturmanın kapsamı dışında olacaktır.

Buluşma ABD'nin ağır baskısıyla gerçeklemişti fakat adım atmak için henüz erkendi. Bu ara Büyükanıt'ın ihanet ettiğini düşünen Gladyo'daki fanatikler onu öldürmek için PKK'ya geçeceği güzergâhı sızdırdılar. 23 Mayıs'taki canlı bomba, Ankara Ulus' da birkaç saniye erken patladığı için Genelkurmay Başkanı kurtulmuştu. Polis atağa geçti, Ümraniye de emekli yüzbaşının koyduğu tahrip kalıplarına ulaştı. Danıştay saldırılarıyla ilgisi olduğu gerekçesiyle iki emekli yüzbaşı gözaltına alındı. Erdoğan ertesi gün (21 Haziran 2007) Genelkurmay'a giderek Büyükanıt'la olayları yöneten ‘Karargâh Evlerini' konuştu. Protokole uyulmadığını hatırlattı. Büyükanıt 27 Haziran'da çok acil olarak, Bolu'da Hükümetin ‘Karargâh Evleri'ne yönelik operasyon düzenlediğini görerek Darbe hazırlığı yapan İlker Başbuğ'un yanına gitti. Suikast tüfeğiyle Binbaşı F.E. tutuklandı. 29 Haziranda Dış İş. Bakanı A. Gül açıklama yaptı: "Birbirleriyle irtibatlı 4-5 oluşum var". 22 Temmuz Genel Seçimlerinde AKP %46,7 oy oranıyla iktidara geldi. 27 Temmuzda Erdoğan'a suikast MİT'in istihbaratıyla önlendi. Emniyet Güçlerine ağır silahların verilmesi hamlesi ise Genelkurmay tarafından savuşturuldu. Geriye sadece ABD yetkilileriyle anlaşma yaparak bunu dikte etmek kalıyordu. Bunun için ABD Başkanı Bush'la 5 Kasım 2007'de buluşma gerçekleşti. Bu buluşmanın tamamen gizli olduğunu, çevirmen alınmadığını ve bu görevi Egemen Bağış'ın yaptığını biliyoruz. Daha sonra Fehmi Koru'nun da açıkladığı gibi bu görüşmede Ergenekon'un Darbeci olan defterinin dürülmesi kararı çıkmıştı. Çünkü Büyükanıt'la anlaşma olmasına rağmen İ. Başbuğ'un koruduğu ve kolladığı yapı faaliyetlerine devam ediyordu. Dolayısıyla her an Erdoğan iktidarı alaşağı edilebilirdi. Hükümet ABD yetkililerin de onayıyla düğmeye bastı.

Sonuçta:

-O güne kadar Başçavuşlara bile dokunamayan ve Cum. Savcısının derdest edilmesine göz yuman Hükümet, bu buluşmadan sonra Generalleri ve Genelkurmay başkanlarını içeri almaya başladı. Bu durum, İstihbaratçı gazetecilerin yönlendirmesiyle Gladyo'nun (Ergenekon'un) dağıtıldığı, sol cuntanın tasfiye edildiği şeklinde lanse edildi.

- Görüldüğü gibi Ergenekon yani Türk Gladyo örgütlenmesi 24 Bölge Başkanlığı, 100 yakın silah deposu ve birimleriyle ve de binlerce insanın içinde olduğu yapısıyla varlığını sürdürüyordu.
Bu sonuçlar için şu iki çarpıcı yaşanmışlık her şeyi açıklamakta yeterli olacaktır sanırım.

Birincisi, Hırant Dink cinayetindeki azmettiricilere, soruşturma ve kovuşturmayı engelleyenlere tüm itiraf ve belgelere rağmen bir türlü dokunulamaması. Dahası, bu unsurların taltif edilerek daha üst makamlara getirilmesidir. (Uludere katliamının son soruşturma sonuçlarını hatırlayın.)

İkinci örnek sanırım daha da ilginç: Hasan Cemal 28 Şubat 2013 tarihli Milliyetteki yazında T. Z. Ekinci'nin mektubuna yer verir. Eski Özel Harekâtçı Ayhan Çarkın, 5 kişilik bir infaz timiyle Sevgili T. Ziya Ekincinin kardeşi Yusuf Ekinci'nin nasıl katledildiğini ayrıntılarıyla savcıya açıklar. Savcı hemen soruşturma açarak adı geçen katilleri tutuklar ve soruşturmayı genişletir. Heyhat! Savcı uzun sürmez görevden alınır. Vicdan sahibi Ayhan Çarkın dışında herkes tahliye edilir. İki yıldan beri dosya bekletilmektedir.

GLADYO (ERGENOKON) DİMDİK AYAKTADIR

Bu ilk bölümden çıkan sonuç şudur. AKP Ergenekon'u kaldırmış, yok etmiş falan değildir. Sadece ABD'nin çıkarlarını zedeleyen darbeci figüranlar içeri alınmış yargılanmaktadırlar. Tabi ‘sol' sosu da birçok masum insan işin içine katılarak ihmal edilmemiştir. Dolayısıyla Ergenekon diri, uyuyan, kırmızı, turuncu, beyaz, siyah ve diğer renkli, legal, illegal, yarı legal, İslamcı, cemaatçi, ülkücü ve cumhuriyetçi milis güçleri ve de Kırmızı Anayasasıyla dimdik ayaktadır. Eğer o darbe yapamıyorsa ona hayat veren ABD kanallarının tamamen tıkalı olmasındandır.
İşte bu güç önleyemeyeceği barış masasına güçlü şekilde oturmak istiyor.

2007 Mayıs ve Kasım Protokolünün Ak Parti iktidarı için bir dönüm noktası olduğunu hatırlatmak gerekirse: Bu tarihten itibaren AKP, devletin sadece hükümetini değil tüm birimlerini yönetme şansını elde etmiştir. Zaten bu tarihten sonradır ki toplumun dönüştürülmesi ve devletin şekillendirilmesi için birçok yasa hazırlanmış, anayasa referandumu yapılmış ve proje, 2014 Başkanlık, 2023 İslami Cumhuriyet ve 2071 Büyük Osmanlı olarak yenilenmiştir. Tüm bunları okuyup doğru sonuçlar çıkarabilmek için geçmişe kısa bir seyahate çıkmamız gerekiyor.
Önce dünyaya bakalım derim.

ABD'nin Kuzey bölgesindeki Kaya Tuzu-Şeyl Gazı çıkarma işindeki başarısından dolayı enerji sorununu önemli ölçüde çözdüğünü ve petrole olan bağımlılığını azalttığını görüyor, dünyada ve Orta Doğu'da farklı politikalar için adımlar attığına tanık oluyoruz. Obama işe, Suriye politikasına kendi içinden saldırıda bulunan askeri ve siyasi kadroları temizlemekle başladı. Çuvalcı General David Petreaus, NATO Yüksek Komutanı James G. Stravidis ve diğerleri. Bunlara Susan Rice ve Hillary Clinton da eklenince tablo belli olmuştu. Suriye'de ki İslamcı muhalif unsurlara ağır silahların verilmemesi ve Suriye Hava Kuvvetlerine uçuş yasağının konmaması da bu politikanın bir parçası. Ama en önemli gelişme Beşar Esad'ın şahsi dostu olduğu söylenen John Kerry'nin Dış İşleri Bakanı olması, Savunma bakanlığına Neo-Con'ların megalomanlığına karşı olan Chuck Hagel'ın ve CIA'nın başına da İslami Cihatçılığın desteklenmesi politikasını eleştiren, Selefiliğin ve Suudi Arabistan'ın ortadan kaldırılmasını savunan John Brennan'ın getirilmesiydi.** Tüm bunlar, enerji sorununu orta vadede çözen ABD Yönetiminin Orta Doğu'da yenilik peşinde olduğunu gösteriyor.

Bu pek yeni gelişmelerin ışığında şimdi de Türkiye'ye bakalım.
- Erdoğan liderliğindeki Hükümet, bu sürece ayak uyduracak adımları atmak için garip bir telaşın içine girmiş bulunuyor. Hatırlayın Sri Lanka gerillalarının sonu hatırlatılarak "Türk Milliyetçiliğini hallettik şimdi sıra Kürt milliyetçiliğinde" diyerek PKK ve yandaşlarını haritadan silmeyi amaçlamışlardı. "Teröristlerle bir daha masaya oturulmayacak. Kürt Sorunu diye bir sorun yoktur." diyen de Erdoğan'dı. 10 bine yakın insanın içeri alındığı, yüzlerce gerilla, asker ve sivilin öldürüldüğü bu sürecin sanki sorumlusu Erdoğan iktidarı değilmiş gibi şimdi de barış şarkıları ağızlarından düşmemektedir. Ne olmuştu da yüz seksen derece bir dönüş yaşanmıştı. Yoksa Erdoğan'ın başına kiremit mi düşmüştü.
-Kürt halkının acıları gerçekten derin ve büyüktü. Ama KCK türü bir örgütlenme ve kadınların inisiyatif rehberliğini yaratarak bu konuda önemli mevziler elde etmişlerdi. ABD, Orta-Doğu'da ki denklemleri yeniden kurarken PKK'nin silahlı gücüne artık tahammülü kalmadığını belirtmişti. Bu gelişmelere denk düşen formülasyon APO'dan Hükümete iletilince süreç de başlamış oldu. Apo barış teklifinde önemli revizyonlara gitmiş, onu, sadece AKP İktidarının değil, ABD Yönetiminin ve Türkiye toplumunun büyük bir çoğunluğunun kabul edebileceği bir noktaya getirmişti.

-Barışın bir numaralı engelleyicisi Türk Gladyo'su ise bu konudaki kaçınılmaz sonu fark ederek ‘ben de buradayım, benim de şartlarım var' demektedir. ABD'de ki Neo-Con'ların kankası Ergenekon, ABD Yönetimindeki yeni değişikliklerle birlikte kendisinin tümden tasfiyesi ihtimaliyle karşı karşıya olduğu korkusu içine girmiştir. 2007 Bush Protokolü sonucu Hükümetle dalaşan kadrolarını cezaevine yollayan bu Türk Gücü, elinden gelen tek iş olan terörle konuşmaktadır. Bu çıkışların anti-Kürtçülük üzerinden yürütülerek toplumda karşılık bulması da sağlanmış olmaktadır. Ne var ki bu karşılık, toplumun üzerinde kendiliğinden kitlesel bir çıkışa denk gelmediğinden Sinop, Samsun, Hatay vb. gibi güçlü olduğu illerde kendi sivil güçlerinin sokağa dökülmesiyle son bulmaktadır. Burada ki amaç esas olarak cezaevindeki kadroların salıverilmesini sağlamaktır. Tabi ki barışı engellemek ve varlık nedeni olan savaşın devamını sağlamak onun temel yönelişidir. Fakat konjonktürün kendisinden yana olmadığını da görerek barış sürecinden en az zararla çıkmanın yollarını aramakta ve örgütsel varlığının tehlike içinde olduğunu düşünmektedir.

AKP İKTİDARI AÇISINDAN BARIŞ ERGENOKONSUZ ZORDUR

Hükümet bir yandan Kürt kamuoyunu etkileme yönüyle; Apo'yla görüşmeleri, onun namaz kıldığını ve şimdiki AKP'lilerle okuldan arkadaş olduğunu ve Bülent Arınç'ın Diyarbakır belediye Başkanıyla sürdürdüğü ilişkileri servis ediyor, diğer yandan Türk kamuoyunu hazırlama yönüyle; Erdoğan'ın, "Generaller içerde fazla tutuluyorlar ve savaş kapasitemiz azalıyor" açıklamaları, idamı savunması ve Ersun Paşa'nın hastane ziyareti vb. ile süreci önceden yönlendirmeye çalışıyordu. Pekâlâ, Erdoğan ve ekibi üç yıl içerdekileri hatırlamadı da bu aşırı muhabbet şimdi neden? "Biz yargıya müdahale edemeyiz" dediklerini de hatırladığımızda buradan çıkan en özlü sonuç bana göre şudur: Düşük yoğunluklu da olsa BARIŞ Ergenekon'suz zordur. Tıpkı Apo'nun Kandil'siz barış yapamayacağı gibi.

Sonuçta Ergenekon, engelleme imkânının kalmadığı barış masasından kendi lehine sonuçlar istiyor. Erdoğan da onlara göz kırparak süreci akamete uğratmak istemiyor.
Bu ara: Tıpkı ölümü görüp sıtmayı kabullenmek zorunda kalanlar gibi düşük yoğunluklu bir barışa razı olduğumuz aşikâr. Pekâlâ, bu barış sonrası ülkemize gerçekten demokrasi geleceğini düşünenleriniz var mı? Barış sonrası Kürtler, Kürt oldukları için belki siyaseten ciddi bir sorun yaşamayacaklar. Fakat insan olarak ve emekçi olarak aynı garantinin olmadığını söylemek zorundayım. Yanılmak ne kadar güzel ne kadar hoş olurdu!

Demokrat ve sosyalistler mi? Onlar sanırım 12 Eylül'ün ve 1990 sendromunun lanetli etkisini üzerlerinden atmakla uğraşıyorlar. Çoğunluk Barış, azınlıktakiler ise Savaş Tanrısını Kürtlerin üzerine göndermekle meşgul.

--------
*DÜŞÜK YOĞUNLUKLU BARIŞ süreci sanırım ayrı bir yazı konusu.
**Bu konuda daha geniş bilgiyi Özgür Üniversite Sitesinde Thierry Meyssan'ın (Fransız entelektüel, Uluslararası İlişkiler profesörü.) Fikret Başkaya tarafından Fransızcadan çevirisini yaptığı makalesinden edinebilirsiniz.